Mutluluk aslında o kadar yakın gözüküyor ki sanki içime çeksem yutuverecekmişim gibi ama bir yandan da o kadar uzak gibi geliyor ki senelerce koşsam peşinden yakalayamayacak gibi.
İnsanlar yapabileceklerimi söylerken gördüklerini baz alarak konuşuyorlar oysa onların görmediği şeylerde var. Mesela ben tekim ve benden başka yok. Öyleyse benim yaşamam gerekenleri başkası benden önce yaşamadı sadece benzeri var.
Yapılanların çoğu bu yüzden işte. Başkasına benzemek ya da benzememek çabası. Zaten nadide iken kendini nadide yapma çabası.
Tenimde hissedebiliyorum, midemde hissedebiliyorum, ellerimde hissediyorum, zihnimde ve kalbimde hissediyorum onu.
Şu an soluduğum hava beni mutlu ediyor çünkü hissediyorum ki bir yerlerde bazıları şu an çok mutlu belki evleniyor, belki okulundan mezun oluyor ya da çocuğu doğuyor. Yaşamın mutluluğunu hissediyorum ve bu beni de mutlu ediyor.
Kabul ediyorum olumsuzluklar çok, imkansızlıklar, açlık, sefalet çok. Onları göz ardı etmiyorum elbette ama bu benim evim ve ben almam gerekeni almak ile mecburum. Üzüntü, işleyişi aksatmaktan başka bir işe yaramaz ve bu da, ne benim ne de onların işine gelir.
Mutluluğu arıyor muyuz yoksa bulduk da farkında mı değiliz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder