27 Aralık 2011 Salı
Karmaşık
Kendimizi kandırdığımızı düşünüyorum şu yalan olduğunu düşündüğüm dünyada.Keşke herkes ne
düşünüyorsa ne hissediyorsa karşısındakine söyleyebilse...Böyle bir dünyada yaşamak hepimizin hakkı.Neden mi?Çünkü hayatı varsayımlar üzerine yaşıyoruz hepimiz.Böyle olursa şöyle olur gibi...Hiçbirimizin hayat denilen şu çok değişkenli denklemde bir bilineni bile yok.Şu bilinmeyenleri bir bildirsekte çözsek artık şu denklemide önümüzü görsek.Bu zor bişey değil çünkü bilinmeyenler aslında etrafımızdaki insanlarda, onların hissettiklerinde,onların düşündüklerinde...İşte isyanım bu noktada büyüyor çünkü ben elimden geldiğince insanlara duygularımı,hissettiklerimi ve düşüncelerimi paylaşıyorum bu sayede onların denkleminde bir bilinen olurken niye aynı cesareti onlar gösteremiyorlarda benim denklemim öylece ortada kalıyor.Bu sadece bana mı oluyor yoksa hepimizin sorunumu bu?
Biz yine ilk adımı atalım,sonu kötü yada iyi sonuçta çözüm olalım,çözüm bulalım.Bizim çözümümüzde illaki önümüze çıkar o güne kadar varsayımlara devam edelim.
düşünüyorsa ne hissediyorsa karşısındakine söyleyebilse...Böyle bir dünyada yaşamak hepimizin hakkı.Neden mi?Çünkü hayatı varsayımlar üzerine yaşıyoruz hepimiz.Böyle olursa şöyle olur gibi...Hiçbirimizin hayat denilen şu çok değişkenli denklemde bir bilineni bile yok.Şu bilinmeyenleri bir bildirsekte çözsek artık şu denklemide önümüzü görsek.Bu zor bişey değil çünkü bilinmeyenler aslında etrafımızdaki insanlarda, onların hissettiklerinde,onların düşündüklerinde...İşte isyanım bu noktada büyüyor çünkü ben elimden geldiğince insanlara duygularımı,hissettiklerimi ve düşüncelerimi paylaşıyorum bu sayede onların denkleminde bir bilinen olurken niye aynı cesareti onlar gösteremiyorlarda benim denklemim öylece ortada kalıyor.Bu sadece bana mı oluyor yoksa hepimizin sorunumu bu?
Biz yine ilk adımı atalım,sonu kötü yada iyi sonuçta çözüm olalım,çözüm bulalım.Bizim çözümümüzde illaki önümüze çıkar o güne kadar varsayımlara devam edelim.
26 Aralık 2011 Pazartesi
One last goodbye
Anathema'nın koma şarkılarından biridir.
Rivayete göre Vincent tarafından ölen annesine yazılmış bir şarkıdır.
Zaten video'da izleyeceğiniz gibi gözyaşlarını tutamamıştır.
Rivayete göre Vincent tarafından ölen annesine yazılmış bir şarkıdır.
Zaten video'da izleyeceğiniz gibi gözyaşlarını tutamamıştır.
25 Aralık 2011 Pazar
Pazar günleri arabayla şehre dönüş günleridir.
Country'e de benziyor tarz olarak.. Gözlerimi kapattığımda bir an çiftlikteyim. Ağzında buğday sapı bir adam, elinde gitarı..
Haftaya hazırlanın, iyi Pazarlar..
http://odediginfilmlerdeolur.tumblr.com/post/14765591053/iki-seker-sana-uc-seker-bana-birbirimizi-bese
Haftaya hazırlanın, iyi Pazarlar..
http://odediginfilmlerdeolur.tumblr.com/post/14765591053/iki-seker-sana-uc-seker-bana-birbirimizi-bese
THE TREE OF LIFE
İlginç bir filmdi.
Anladın mı? Evet yada Hayır diyemem tam olarak kesinlikle kaçırdığım atladığım bir şey varmış hissi verdi bana. Ama müzikleri çok hoşuma gitti özellikle.
Başka bir yerde okuduğum yazıda yönetmeni Terrence Malick hakkında az konuşur az film çeker Stalker'ın tabiri ile sinemanın ozanıdır diyordu.
Genel olarak belki harika diyemesemde sevdim diyebiliyorum.
Youn Sun Nah
Sevdiğim seslerden ve duydum ki Türkiye'ye geliyormuş.Kendisi için yazılan bir yazı
Dİnleyin-okuyun...
21 Ocakta gidebilecek kişiler gidin !!
24 Aralık 2011 Cumartesi
"İstanbul İstanbul, gel abla!"
Ne gündü ama!
Bu hafta sürekli karar alma süreçleriyle geçti. Toplantı yapılacak mı? İstanbul'a gidilecek mi? Hangi gün gidilecek? Aileye yeni yıl için neler alınacak? İstanbul'da nerede kalınacak?..
Arka arkaya bir sürü konuda karar vermek zorunda kaldığımda resmen panik atak geçiriyorum. Çoğunlukla doğru kararı ilk başta vermiş oluyorum ama bunu kesinleştirinceye kadar kıvranmalar bitmek bilmiyor. Doğru mu? Gerçekten mi? Emin miyim??
Son iki gündür "İstanbul'a gidiyorum da, nerede kalacağım yahu?!" krizini çözmekle uğraştıktan sonra sonunda başımı sokabileceğim bir çatı bulmuştum. Bu sabah erkenden otobüs terminalindeydim. (şehiriçi ulaşımın tüm engellerine rağmen, neyse o da ayrı hikaye konusu olsun..)
İlk karar : Hangi firmayla gitmeli?
Sorsam tüm firmaların arabası saat 10'da kalkıyor, ki o anda benim saatime göre 40 dk var kalkışa..
"Anam!" dedim, "Nasıl yetişeceğim ki ben?.. Şu adını daha önce duymadığım firmalara da mı baksam, kaza yapar mı ki bunlar? Ölür müyüm ki?" diye düşünürken adamın biri sesleniyor..
"Hanımefendi bakar mısınız?!"
kafamı çevirdim. Yanlış anlamışım, adam seslenmiyor, bildiğin hönkürüyor iki adım mesafeden.. Kendimi öyle suçlu hissettirdi ki, "ne çaldım acaba lan?" diye sorguladım kendimi 10 saniye. Adam devam etti
"Gelir misiniz?" ..
Gittim. 21 yaşına gelmiş insanım, elin adamı carlayarak ayağına çağırıyor, "Ne gelicem bee!" diyeceğime, tin tin tini mini hanım..
Adamın bir sivil polis veya dedektif, benimse potansiyel suçlu olma ihtimalimi bir an için unutarak "Ne oldu, bu kadar bağırıyorsunuz?" dedim. Adam beni direktifleriyle sürükledi otobüslerin beklediği yere.
"Hadi hadi, buyrun, İstanbul değil mi, şimdi kalıyor, hödö hödö.."
Bir an, "ahan da erken otobüs!" diyerek atladım, yalan söylemeyeceğim.
Sonra bir durdum, adamı da durmaya ikna etmem yarım dakikamı aldı.
"Yahu" dedim, "para da mı almayacaksınız?"
"Parayı hallederiz arabada.."
"Pos makineniz var mı?"
heh. işte burada para peşinde önüne arkasına bakmadan ömür çürüten insanoğlunun dikkatini çekmeyi başardım.
"Hee.. Eo zaman (e ve o birleşikti gerçekten) arkadaşlar alsın ödemenizi.."
Keşke hiç çaktırmasaydım diye düşünmedim de değil o anda. Masa arkasında müşteri bekleyen başka bir adam aceleyle banka kartımı pos cihazından geçmeye çalışırken Mecidiyeköy'e servisleri olup olmadığını sordum.
"Servisimiz yok.."
"E o zaman ne halt etmeye beni sürüklüyorsunuz acabaa?!"
Çok da çemkiremedim, malum, hizmet sektörü.. Benim kafada adamlar. Üstelik tüm suç beni ayaklı 20'lik banknot olarak gören o atom karıncada.
O an bir yanım oturup üst rütbedeki çalışanlarla bu tür müşteri çekme yöntemlerinde daha dikkatli olunması gerektiğini tartışmak isterken, diğer yanım "Hadi kızım, git bi bilet bul allasen" şeklinde huysuzlanıyordu. Huysuz olanı susturmayı seçtim.
15 dakika sonra, biletini aldığım (10'daki biletler ben diğer adamlarla uğraşırken tükenmişti, bambaşka bir firmadan 9:45 bileti buldum neyse ki) firmanın arabasının önünde beklerken karşıdan bir amca koştur koştur geliyor.. "Ay, adama kriz falan geldiyse ben müdahale de edemem be.." diye düşünürken baktım bu da bana sesleniyor.
"İstanbul - Bursa mı abla?"
"Hı, evet"
"E, hadi ablacım, araba kalkıyor kii!"
"Piki." (Tin tin tini mini...)
O an pek yüzünüze vuramadım abilerim amcalarım, ama, nedir bu telaş anlayamadım gitti.. Yolcuyu almak istiyorsunuz araba dolsun diye, saygı duyarım, ama bağırmayın çağırmayın, ortalığı velveleye vermeyin rica ederim.
Haydi İstanbul yolcusu kalmasın.
Bu hafta sürekli karar alma süreçleriyle geçti. Toplantı yapılacak mı? İstanbul'a gidilecek mi? Hangi gün gidilecek? Aileye yeni yıl için neler alınacak? İstanbul'da nerede kalınacak?..
Arka arkaya bir sürü konuda karar vermek zorunda kaldığımda resmen panik atak geçiriyorum. Çoğunlukla doğru kararı ilk başta vermiş oluyorum ama bunu kesinleştirinceye kadar kıvranmalar bitmek bilmiyor. Doğru mu? Gerçekten mi? Emin miyim??
Son iki gündür "İstanbul'a gidiyorum da, nerede kalacağım yahu?!" krizini çözmekle uğraştıktan sonra sonunda başımı sokabileceğim bir çatı bulmuştum. Bu sabah erkenden otobüs terminalindeydim. (şehiriçi ulaşımın tüm engellerine rağmen, neyse o da ayrı hikaye konusu olsun..)
İlk karar : Hangi firmayla gitmeli?
Sorsam tüm firmaların arabası saat 10'da kalkıyor, ki o anda benim saatime göre 40 dk var kalkışa..
"Anam!" dedim, "Nasıl yetişeceğim ki ben?.. Şu adını daha önce duymadığım firmalara da mı baksam, kaza yapar mı ki bunlar? Ölür müyüm ki?" diye düşünürken adamın biri sesleniyor..
"Hanımefendi bakar mısınız?!"
kafamı çevirdim. Yanlış anlamışım, adam seslenmiyor, bildiğin hönkürüyor iki adım mesafeden.. Kendimi öyle suçlu hissettirdi ki, "ne çaldım acaba lan?" diye sorguladım kendimi 10 saniye. Adam devam etti
"Gelir misiniz?" ..
Gittim. 21 yaşına gelmiş insanım, elin adamı carlayarak ayağına çağırıyor, "Ne gelicem bee!" diyeceğime, tin tin tini mini hanım..
Adamın bir sivil polis veya dedektif, benimse potansiyel suçlu olma ihtimalimi bir an için unutarak "Ne oldu, bu kadar bağırıyorsunuz?" dedim. Adam beni direktifleriyle sürükledi otobüslerin beklediği yere.
"Hadi hadi, buyrun, İstanbul değil mi, şimdi kalıyor, hödö hödö.."
Bir an, "ahan da erken otobüs!" diyerek atladım, yalan söylemeyeceğim.
Sonra bir durdum, adamı da durmaya ikna etmem yarım dakikamı aldı.
"Yahu" dedim, "para da mı almayacaksınız?"
"Parayı hallederiz arabada.."
"Pos makineniz var mı?"
heh. işte burada para peşinde önüne arkasına bakmadan ömür çürüten insanoğlunun dikkatini çekmeyi başardım.
"Hee.. Eo zaman (e ve o birleşikti gerçekten) arkadaşlar alsın ödemenizi.."
Keşke hiç çaktırmasaydım diye düşünmedim de değil o anda. Masa arkasında müşteri bekleyen başka bir adam aceleyle banka kartımı pos cihazından geçmeye çalışırken Mecidiyeköy'e servisleri olup olmadığını sordum.
"Servisimiz yok.."
"E o zaman ne halt etmeye beni sürüklüyorsunuz acabaa?!"
Çok da çemkiremedim, malum, hizmet sektörü.. Benim kafada adamlar. Üstelik tüm suç beni ayaklı 20'lik banknot olarak gören o atom karıncada.
O an bir yanım oturup üst rütbedeki çalışanlarla bu tür müşteri çekme yöntemlerinde daha dikkatli olunması gerektiğini tartışmak isterken, diğer yanım "Hadi kızım, git bi bilet bul allasen" şeklinde huysuzlanıyordu. Huysuz olanı susturmayı seçtim.
15 dakika sonra, biletini aldığım (10'daki biletler ben diğer adamlarla uğraşırken tükenmişti, bambaşka bir firmadan 9:45 bileti buldum neyse ki) firmanın arabasının önünde beklerken karşıdan bir amca koştur koştur geliyor.. "Ay, adama kriz falan geldiyse ben müdahale de edemem be.." diye düşünürken baktım bu da bana sesleniyor.
"İstanbul - Bursa mı abla?"
"Hı, evet"
"E, hadi ablacım, araba kalkıyor kii!"
"Piki." (Tin tin tini mini...)
O an pek yüzünüze vuramadım abilerim amcalarım, ama, nedir bu telaş anlayamadım gitti.. Yolcuyu almak istiyorsunuz araba dolsun diye, saygı duyarım, ama bağırmayın çağırmayın, ortalığı velveleye vermeyin rica ederim.
Haydi İstanbul yolcusu kalmasın.
Soru?
Neden dönüp dönüp eski fotoğraflara bakarız? Eskiden yaptığımız yorumları, anıları tazelemek gibi bir ihtiyaç nereden doğar? Eskiye dair olan güzel şeyler şu anda yanınızda ise yanınızdadır işte. Düşünmeye gerek yok. Eski olan ama yanınızda olmayanlar ise "eski"meye mahkumdurlar.
Vaktinizi eskimeyenlere harcamanız dileğiyle..
Vaktinizi eskimeyenlere harcamanız dileğiyle..
23 Aralık 2011 Cuma
Animasyon her dem tazedir
http://www.cezmikalorifer.com/video/izle.php?id=5410
Yeni yıla üç mamut, bir kaplan, iki sıçan ve bir Sid ile girmek.
Bu tip kısa filmleri her animasyon kahramanından görmeliyiz...
Aklıma gelmişken, bir de yıllar önce Sevimli Canavarlar filminde gördüğüm (başka yerde de rastlamadım) animasyon karakterlerin kamera arkası çekimleri vardı.Bildiğiniz kamera arkası.. "motor!" "kestik!" nidalarıyla beraber..
Aklınızda olsun, bir yerlerden bulup izlemek lazım..
Yeni yıla üç mamut, bir kaplan, iki sıçan ve bir Sid ile girmek.
Bu tip kısa filmleri her animasyon kahramanından görmeliyiz...
Aklıma gelmişken, bir de yıllar önce Sevimli Canavarlar filminde gördüğüm (başka yerde de rastlamadım) animasyon karakterlerin kamera arkası çekimleri vardı.Bildiğiniz kamera arkası.. "motor!" "kestik!" nidalarıyla beraber..
Aklınızda olsun, bir yerlerden bulup izlemek lazım..
Zaman Makinesi : "Bahçe"den "Bina"ya
Apartman kültürüne alışamayacağım arkadaş! Ben müstakil ev çocuğuyum.
Bahçe alışkanlığım var benim, kapının önüne çöp koyma değil, portakal ağacına aşı yapma zamanını takip ederim. (Anadolu'nun kızıyım diye devam etmeyeceğim tabii ki!)Ne bileyim, okuldan sonra anahtarım olmadığında hiç sokakta da kalmadım. Belli bir yaşıma kadar "Yar bize bir tabak aşure medeeet!" diye haykırdığım da olmadı.
Bu toplu yaşam kuralları bünyeme ters.
İlk defa ben 19 yaşımdayken taşınmıştık apartmana. Annem ve babam apartmanda asansör kullanma eylemine yeni bir bakış açısı getirmişlerdi : Asansörü kullandıktan sonra aldığın yere bırak.
Yani, zemin katta bindiysen kendi katında asansörden inerken yine Z'ye bas. Fazlaca incelik değil mi?
Ben, onların çocuğu olarak en fazla bu kadar eleştirebiliyorum. Gerisi yalan.
Bakınız, şimdiki öğrenci evim:
Üst kattan gelen gürültü mü var? Belki yukarıda sağır biri oturuyordur, belki çocuk vardır, belki psikopattır, o da insan ona da saygı duymak lazım.
Kapıcı çöp yüzünden kapıma mı geliyor? Ne gerek var yahu, ben indiririm, zahmet olmasın..
Otopark mı dolu? Amaan onca sene kapının önündeydi araba, şimdi mi birşey olacak yani..Maksat apartman sakini olmadığı halde arabalarını koymuş insanların huzuru kaçmasın (!)..
Apartmanı temizleyen görevli mi var? Ay aman çok zahmet oluyor ona da, biz biraz dikkat edelim de kirlenmesin bu kadar..
Hasta değilim, kendimi de kaybetmedim. Sadece öyle büyüdüm. Çocukluğumla ilgili gururlandığım yegane şeylerden biridir; birbirinin külüne muhtaç olan komşuları gördüm.
Bireyselleşen dünyaya belki de bir tek bu noktada uyum sağlayamadım. Bizden kimse sağlayamadı. Arada denk gelip de benzerlerimizi bulduk mu işte her şey tamamdı.
Bahçe alışkanlığım var benim, kapının önüne çöp koyma değil, portakal ağacına aşı yapma zamanını takip ederim. (Anadolu'nun kızıyım diye devam etmeyeceğim tabii ki!)Ne bileyim, okuldan sonra anahtarım olmadığında hiç sokakta da kalmadım. Belli bir yaşıma kadar "Yar bize bir tabak aşure medeeet!" diye haykırdığım da olmadı.
Bu toplu yaşam kuralları bünyeme ters.
İlk defa ben 19 yaşımdayken taşınmıştık apartmana. Annem ve babam apartmanda asansör kullanma eylemine yeni bir bakış açısı getirmişlerdi : Asansörü kullandıktan sonra aldığın yere bırak.
Yani, zemin katta bindiysen kendi katında asansörden inerken yine Z'ye bas. Fazlaca incelik değil mi?
Ben, onların çocuğu olarak en fazla bu kadar eleştirebiliyorum. Gerisi yalan.
Bakınız, şimdiki öğrenci evim:
Üst kattan gelen gürültü mü var? Belki yukarıda sağır biri oturuyordur, belki çocuk vardır, belki psikopattır, o da insan ona da saygı duymak lazım.
Kapıcı çöp yüzünden kapıma mı geliyor? Ne gerek var yahu, ben indiririm, zahmet olmasın..
Otopark mı dolu? Amaan onca sene kapının önündeydi araba, şimdi mi birşey olacak yani..Maksat apartman sakini olmadığı halde arabalarını koymuş insanların huzuru kaçmasın (!)..
Apartmanı temizleyen görevli mi var? Ay aman çok zahmet oluyor ona da, biz biraz dikkat edelim de kirlenmesin bu kadar..
Hasta değilim, kendimi de kaybetmedim. Sadece öyle büyüdüm. Çocukluğumla ilgili gururlandığım yegane şeylerden biridir; birbirinin külüne muhtaç olan komşuları gördüm.
Bireyselleşen dünyaya belki de bir tek bu noktada uyum sağlayamadım. Bizden kimse sağlayamadı. Arada denk gelip de benzerlerimizi bulduk mu işte her şey tamamdı.
yok öyle bi' dünya
Dertlendiğim zaman hiç çekilmiyorum. Konuş babam konuş, karşımdaki konuya dahil olabilse ne ala.. Da o iş de kolay değil yahu..
Kendimi çatır çatır ortalık yere dökmek bana göre değil, ülser yapıyor sonra; içten içe kendimi yiyorum. O yüzden genelde alakasız insanlara alakasız hikayeler anlatıyorum.
Eskiden bir kitap vardı.. "Haydi gençler hayata atılıyoruz, 3 deyince.." havasında.. Orada geçiyordu galiba yoldan geçen tanımadığın bir adama derdini anlatmak kavramı. Hani tanımıyorsun ya, anlatıp geçeceksin. Belki anlatırken bir aydınlanma olacak.. Nirvana falan, ışıklar..
En son yoldan geçen öylesine bir adam için "kafam da bozuk, olanı biteni anlatsam nolur ki, bir daha nerde göreceğim" diye düşündüğümde sonuçlar pek hoşuma gitmemişti. O yüzden bazı hayaller hayal olarak kalsa daha iyi, çünkü çoğu zaman aslında "yok öyle bi' dünya".
Kendimi çatır çatır ortalık yere dökmek bana göre değil, ülser yapıyor sonra; içten içe kendimi yiyorum. O yüzden genelde alakasız insanlara alakasız hikayeler anlatıyorum.
Eskiden bir kitap vardı.. "Haydi gençler hayata atılıyoruz, 3 deyince.." havasında.. Orada geçiyordu galiba yoldan geçen tanımadığın bir adama derdini anlatmak kavramı. Hani tanımıyorsun ya, anlatıp geçeceksin. Belki anlatırken bir aydınlanma olacak.. Nirvana falan, ışıklar..
En son yoldan geçen öylesine bir adam için "kafam da bozuk, olanı biteni anlatsam nolur ki, bir daha nerde göreceğim" diye düşündüğümde sonuçlar pek hoşuma gitmemişti. O yüzden bazı hayaller hayal olarak kalsa daha iyi, çünkü çoğu zaman aslında "yok öyle bi' dünya".
22 Aralık 2011 Perşembe
Paradoks : Uzun yazıları sevmem
Fondaki müzik, arkaplan resmi, duvar kağıdı, arkadaşların gülüşmeleri, yan odadan gelen aile sohbetleri.. Hepsi birer ruh değiştiricidir.
Aldatmak.
İşe başladığımdan beri sevgilisini aldatan evli erkek gibiyim. İlk iki ay aynı yatakta yattığım kadına bakarken aklımda hep dışarıda bir yerlerde beni bekleyen diğer kadın vardı.
Okula gidiyorum gitmesine de, insanlar bir tuhaf geliyor. Bir sürü genç insan bir kapı önünde tey tey bekliyorlar, neymiş, kapı açılacakmış derse girecekmişiz. Ben o arada kaç mail atabileceğimi hesaplamaktayım. Derste tahta önünde bir amca üretim diyor, hizmet diyor, tasarım diyor resmen kanıma giriyor.. Firmalardan örnek verelim diyor hop benim aklımdaki böcekler "X firmasında son durum neydi?" "YY bey yanıt yazdı mı acaba?" diye tepinmeye başlıyor. Normalde pek sevmem ama ben de zevkle katılıyorum onların halayına.
Dışarıdaki kadın diye tabir ettiğim o çekici, sıradışı varlık beni zamanla evimden de koparıyor.
"Okul neymiş yea, rapor yazmam lazım benim" cümlesiyle bavulumu aldığım gibi terk ediyorum 15 yıllık ailemi. Ama işler de kapı önünde öyle bir güzel karşılıyor ki..
İlk zamanlar pek acemiydim ama sonradan sorumluluklar arttıkça manzara şuna dönmeye başladı : Elimde bilgisayar çantam, analiz adı altında "NASIL OLCAK BU İŞLER!" diye kıvranıp karalamalar yaptığım defterim ve kulağımdan bir an olsun ayrılmayan telefonumla fittiri fittiri ofise gidiyorum. Okul mu? Peh, boşversene!
Tabii her yükselişin sağlam bir düşüşü olabiliyor... Benim evdeki hatun tazminat istemesin mi iki ay sonra!
Okuldan bir haber aldım bir gün, zahmet olmazsa bir iki sınav yapacaklarmış, gelir miymişim? Bizim çakma iş kadını oldu mu sana kuzu sarma. Ders notlarımı aldığım gibi tın tın okula gittim.
Sancılı geçen bir kaç duruşmanın ardından hakim çat pat kurtarmama izin verdi sağolsun. Aynı tarihlere denk gelir, anladım ki bu ikisini birlikte idare etmeliyim. Arada sırada ikisi de birbiri hakkında sorular soruyordu zaten; "Okul nasıl gidiyor?" ve "Kim o kadın, benden başka senin aklını bu kadar meşgul ediyor?!" şeklinde.. Evdeki, onca yılın verdiği samimiyetle daha çemkirgen oluyor tabii.
İkisini bir araya geitirip tanıştırmak iyi oldu, kaynaştılar, sonra da aynı anda üzerime gelmeye başladılar.
Ama ikisini de seviyorum yahu. Bırakıp gidemedim hiçbir zaman. Hatta bazen ne kadar çok sıkıştırırlarsa o kadar çok sevdiğimi fark ettim. Sonunda beni de kendilerine benzettiler ne diyeyim..
Okula gidiyorum gitmesine de, insanlar bir tuhaf geliyor. Bir sürü genç insan bir kapı önünde tey tey bekliyorlar, neymiş, kapı açılacakmış derse girecekmişiz. Ben o arada kaç mail atabileceğimi hesaplamaktayım. Derste tahta önünde bir amca üretim diyor, hizmet diyor, tasarım diyor resmen kanıma giriyor.. Firmalardan örnek verelim diyor hop benim aklımdaki böcekler "X firmasında son durum neydi?" "YY bey yanıt yazdı mı acaba?" diye tepinmeye başlıyor. Normalde pek sevmem ama ben de zevkle katılıyorum onların halayına.
Dışarıdaki kadın diye tabir ettiğim o çekici, sıradışı varlık beni zamanla evimden de koparıyor.
"Okul neymiş yea, rapor yazmam lazım benim" cümlesiyle bavulumu aldığım gibi terk ediyorum 15 yıllık ailemi. Ama işler de kapı önünde öyle bir güzel karşılıyor ki..
İlk zamanlar pek acemiydim ama sonradan sorumluluklar arttıkça manzara şuna dönmeye başladı : Elimde bilgisayar çantam, analiz adı altında "NASIL OLCAK BU İŞLER!" diye kıvranıp karalamalar yaptığım defterim ve kulağımdan bir an olsun ayrılmayan telefonumla fittiri fittiri ofise gidiyorum. Okul mu? Peh, boşversene!
Tabii her yükselişin sağlam bir düşüşü olabiliyor... Benim evdeki hatun tazminat istemesin mi iki ay sonra!
Okuldan bir haber aldım bir gün, zahmet olmazsa bir iki sınav yapacaklarmış, gelir miymişim? Bizim çakma iş kadını oldu mu sana kuzu sarma. Ders notlarımı aldığım gibi tın tın okula gittim.
Sancılı geçen bir kaç duruşmanın ardından hakim çat pat kurtarmama izin verdi sağolsun. Aynı tarihlere denk gelir, anladım ki bu ikisini birlikte idare etmeliyim. Arada sırada ikisi de birbiri hakkında sorular soruyordu zaten; "Okul nasıl gidiyor?" ve "Kim o kadın, benden başka senin aklını bu kadar meşgul ediyor?!" şeklinde.. Evdeki, onca yılın verdiği samimiyetle daha çemkirgen oluyor tabii.
İkisini bir araya geitirip tanıştırmak iyi oldu, kaynaştılar, sonra da aynı anda üzerime gelmeye başladılar.
Ama ikisini de seviyorum yahu. Bırakıp gidemedim hiçbir zaman. Hatta bazen ne kadar çok sıkıştırırlarsa o kadar çok sevdiğimi fark ettim. Sonunda beni de kendilerine benzettiler ne diyeyim..
en uzun geceye
Allah'ım uykusuzluğuma manalar yükleme. Bırak böyle sefil, eski, önemsiz ; yorgunluktan yahut yorulamamaktan kalsın. Tavanı karış karış tarayan gözlerimin onun yüzünün altında ezildiğini hatırlamadan düşeyim uykuya. Tüm fizikyolojik ihtiyaçlarımın beynimdeki tezahürü nikotinsizlik olmasın bu gece.
Bu gece kaç uykuya, kaç ibadete, kaç düşüşe, koşuşa kovalamaya, aldatmaya, aldanmaya, çırpınmaya çarpıtmaya bedel.
Allah'ım,
Bu gece ben de aldanayım.
BELA
Bezm-i Elest'de aklımıza kazınan "Bela" deyişimizi unutmuşuz mu ki bu kadar rahat,kaygısız,duyarsız yaşayabiliyoruz.Sona geldiğimizde Ben sizinleydim,siz kiminleydiniz der ise eğer,çok geç(miş) olacağının farkındayız galiba...Mı acaba?
21 Aralık 2011 Çarşamba
Uyku çağrısı
Küçük çocuklarınızı uyutunuz efendim. 15 yaşına gelene kadar uyusunlar. Zira ileride okul; sonra iş güç; olursa bir ara bebek; belki ikinci ve üçüncüler; en sonunda da romatizma ağrıları nedeniyle uyuyamayabilecekler. Öngörü sahibi olunuz efendim. Çocuklarınız bırakın 5'er 10'ar dakika fazladan uyusun.
HBO'yu Boykot Ediyoruz(!)
Rüyalarınıza Uyanmak
Yeni yazı dizim bilinçli rüya görme teknikleri ile bloga bir dönüş yapayım dedim.Herkes bu bir rüya olmalı dediği rüyalar görmüştür yada bu bir rüya ve ben uyanmalıyım düşüncesine kaptırmıştır kendini.Bundan sonra böyle rüyalarda emin olun rüyalar aleminin en güzel yerlerine erişeceksiniz.
Bilinçli rüya tekniklerine geçmeden önce sizlerle paylaşmak istediğim birkaç önemli nokta var.Öncelikle rüyalarını hatırlamakta güçlük çeken arkadaşlar varsa onlara naçizane tavsiyem uyandıktan sonra yataklarında 2-3 dk hareketsiz kalarak zihinlerini zorlamaları ve rüyasından birkaç sahne hatırlamaya çalışmalarıdır.Bunu denedikleri takdirde belli süreden sonra rüyalarını hatırlamaya başlayacaklarından şüpheleri olmasın.
İkinci tavsiyem, uyanıkken değişik olaylarla karşılaşıldığında bu bir rüya mı yoksa uyanık mıyım? sorusuna kendimizi kaptırmaktır.Bu soru çok önemlidir çünkü zihnimizi bu soruya alıştırdığımız takdirde rüyamızdada kendimize bu soruyu sorup rüyalarımaza uyanmak daha da kolaylaşacaktır.(İleriki yazılarımda bu sorunun önemini ayrıntılı olarak anlatacağım)
Bu yazımda bilinçli rüyalara uyanma konusunda çok kullanılan tekniklerden bahsetmek istiyorum.Öncelikle rüyalarınızda gerçek hayatta olmayacak kadar saçma örnekler gördüğünüzde zihninizin sizi yönlendirmesi gerekiyor.(Rüyada mıyım yoksa uyanık mıyım?)Benim rüyamda gördüğüm bi örnekten bahsedeyim size.Rüyamda boş bir sokakta yürürken yanımdan 4 gözlü bir kadın geçti ve bir anda zihnim şu soruyla bana destek oldu.4 gözlü bir kadın bu mümkün mü?Tabikide hayır ve rüya görüyorum deyip rüyamda olduğumu anladığımda yaşadığım duygu anlatılmaz.Herşey daha belirgin,daha parlak oldu ve yapmak istediğim şey uçmaktı ve bunu tecrübe ettim.İnanılmaz bir duyguydu.Bende bu konuda uzman olmadığımdan bu rüyam çok uzun sürmedi ama hissettiklerimi kelimelerle tarif edemem.
Yazıma rüyalarınıza uyanmak için uygulayabileceğiniz çok kolay ve çok işe yarayan bir örnekten bahsederek son vermek istiyorum.Rüyanızda gördüğünüz bir yazı varsa bu yazıya bakın ardından o yazıya tekrardan baktığınızda eğer bu yazı değişiyorsa bilinki rüyadasınız ve çok güzel tecrübeler sizi bekliyor.
Değişik teknikleri vakit buldukça tekrardan sizlerle paylaşacağım.Bu yazımı sadece bilinçli rüyalar hakkında bilgi vermek üzere yazmış bulunuyorum ama anlattığım teknikler benim daha çok uyguladığım teknikler ve ençok işe yarayanlar.Unutmadan önemli olan bilinçli rüya görmeyi zihnimize uyarlamak ve bilinçli rüya görmeyi istemekten geçiyor.Belkide bu yazıyı okuyan arkadaşlar şans eseride olsa bu yazıdan etkilenip bilinçli rüya bile görebilirler ki bu mümkündür.
Bu bir rüya mı yoksa uyanık mıyım? sorusunu unutmamak gerektiğini tekrardan hatırlatıp herkese iyi uykular diliyorum.
Bilinçli rüya tekniklerine geçmeden önce sizlerle paylaşmak istediğim birkaç önemli nokta var.Öncelikle rüyalarını hatırlamakta güçlük çeken arkadaşlar varsa onlara naçizane tavsiyem uyandıktan sonra yataklarında 2-3 dk hareketsiz kalarak zihinlerini zorlamaları ve rüyasından birkaç sahne hatırlamaya çalışmalarıdır.Bunu denedikleri takdirde belli süreden sonra rüyalarını hatırlamaya başlayacaklarından şüpheleri olmasın.
İkinci tavsiyem, uyanıkken değişik olaylarla karşılaşıldığında bu bir rüya mı yoksa uyanık mıyım? sorusuna kendimizi kaptırmaktır.Bu soru çok önemlidir çünkü zihnimizi bu soruya alıştırdığımız takdirde rüyamızdada kendimize bu soruyu sorup rüyalarımaza uyanmak daha da kolaylaşacaktır.(İleriki yazılarımda bu sorunun önemini ayrıntılı olarak anlatacağım)
Bu yazımda bilinçli rüyalara uyanma konusunda çok kullanılan tekniklerden bahsetmek istiyorum.Öncelikle rüyalarınızda gerçek hayatta olmayacak kadar saçma örnekler gördüğünüzde zihninizin sizi yönlendirmesi gerekiyor.(Rüyada mıyım yoksa uyanık mıyım?)Benim rüyamda gördüğüm bi örnekten bahsedeyim size.Rüyamda boş bir sokakta yürürken yanımdan 4 gözlü bir kadın geçti ve bir anda zihnim şu soruyla bana destek oldu.4 gözlü bir kadın bu mümkün mü?Tabikide hayır ve rüya görüyorum deyip rüyamda olduğumu anladığımda yaşadığım duygu anlatılmaz.Herşey daha belirgin,daha parlak oldu ve yapmak istediğim şey uçmaktı ve bunu tecrübe ettim.İnanılmaz bir duyguydu.Bende bu konuda uzman olmadığımdan bu rüyam çok uzun sürmedi ama hissettiklerimi kelimelerle tarif edemem.
Yazıma rüyalarınıza uyanmak için uygulayabileceğiniz çok kolay ve çok işe yarayan bir örnekten bahsederek son vermek istiyorum.Rüyanızda gördüğünüz bir yazı varsa bu yazıya bakın ardından o yazıya tekrardan baktığınızda eğer bu yazı değişiyorsa bilinki rüyadasınız ve çok güzel tecrübeler sizi bekliyor.
Değişik teknikleri vakit buldukça tekrardan sizlerle paylaşacağım.Bu yazımı sadece bilinçli rüyalar hakkında bilgi vermek üzere yazmış bulunuyorum ama anlattığım teknikler benim daha çok uyguladığım teknikler ve ençok işe yarayanlar.Unutmadan önemli olan bilinçli rüya görmeyi zihnimize uyarlamak ve bilinçli rüya görmeyi istemekten geçiyor.Belkide bu yazıyı okuyan arkadaşlar şans eseride olsa bu yazıdan etkilenip bilinçli rüya bile görebilirler ki bu mümkündür.
Bu bir rüya mı yoksa uyanık mıyım? sorusunu unutmamak gerektiğini tekrardan hatırlatıp herkese iyi uykular diliyorum.
20 Aralık 2011 Salı
Kabul edelim, bugün en iyi gün değildi..
Bazen bir anda olanlar o kadar değişmez, uzun ömürlü ve kalıcı olurlar ki bir andan çok daha fazlası gibidirler.. Sesler kesilir, her şey hareketsiz kalır, ve bu tek bir an gibi değildir. İşte o zaman "an" bitmişti.
http://fizy.com/#s/1lrmnw
http://fizy.com/#s/1lrmnw
Ahah, şakacı Evren..
Dün onca olumsuz adama çemkirdim çemkirdim, hepsi birden geri tepti ki fena bir sabaha uyandım.
Bir kere önce uyanamadım bile. Geçenlerde sabah erken uyanmak için odamın uyku sersemi bir insanın bulamayacağı envai çeşit yerinde kurduğum alarmlar (insanın birden fazla telefonunun olması işte burada işe yarıyor) kesmeyince, vay dedim, sen misin o yataktan çıkmayan! Hemen yeni bir formül ürettim : Yatmadan önce içilen koca bir bardak su. Sabaha karşı kıvranarak uyan, sonra da istiyorsan giderme o sıkıştıran ihtiyacı.. Hadi bakalım.
Yine kıvranarak uyandığım sabahlardan biriydi, yalnız bu sefer kapkara gözleri, ancak bir erkekte görmeyi kabul edebileceğim kalın kaşları ve çıkık elmacık kemikleri ile "haunting a person" eylemine can veren kalp çarpıntısı vardı yanımda.
Buruktum biraz, Teoman şarkıları gibiydi sevgilim, biraz edepsiz, bolca melankolik ve çokça hayran olunası.. Sanki normal birşeydi giyinirken, makyaj yaparken, dişimi fırçalarken onu düşünmek. Bu sabah, devam etse nasıl olurdu cevabını aldım sanki evrenden; yağmurlu ve onunla dolu.
Eğer eski bir hikayeyi durduk yere hatırlıyorsanız, biraz da inadına hayalperestlik varsa ruhunuzda, "Göndersene oğlum, hadi gönder, sıkıyorsa gönderme!" diye çıldırdığınız o işaret aniden gelmiştir, anlayın. Sınav kağıtları dağıtıldıktan sonra 3. soruyu bilmediğinizi fark edince sınavdan çıkamamak gibi bir ikilem.. Türkçesi : "İşaret diyordun, al sana."
Çokça zamanlar sadık kaldığım, tek çocukluğun getirdiği bencilliğe rağmen onca emek verdiğim, her şeyi geçtim, bildiğin aşık olduğum adamın kolları altında aileden olamayacak kadar yabancı bir suret görünce ne yaptım? "Yani sen de dinlemezsin dinlemezsin, bunu mu kabul edesin tuttu?!"
Tüm o rüyalar, yerli yersiz hatırlamalar, yanlışlıkla adını yazdığında bir türlü silememeler.. Demek hepsi bunun içindi. İçime mi doğmuştu? Yani.. Sayısal sonuçları içime doğsa daha mutlu olurdum.
Tarihim tekerrür ederken bu sefer biraz şanslıydım. Yine bir bilgisayar karşısında tamamını görüntüleyemediğim bir fotoğrafa bakıyordum ama en azından tek başıma mırıldanmadım o arabesk ezgileri. Doğal afet çantam bu sefer neyse ki yanımdaydı.
Gel gelelim kafamı da çok takmayayım diye ertesi güne bir kısa sınav, öncesine de bir proje teslimi yerleştirilmiş önceden. Ahah şakacı Evren..
Bir kere önce uyanamadım bile. Geçenlerde sabah erken uyanmak için odamın uyku sersemi bir insanın bulamayacağı envai çeşit yerinde kurduğum alarmlar (insanın birden fazla telefonunun olması işte burada işe yarıyor) kesmeyince, vay dedim, sen misin o yataktan çıkmayan! Hemen yeni bir formül ürettim : Yatmadan önce içilen koca bir bardak su. Sabaha karşı kıvranarak uyan, sonra da istiyorsan giderme o sıkıştıran ihtiyacı.. Hadi bakalım.
Yine kıvranarak uyandığım sabahlardan biriydi, yalnız bu sefer kapkara gözleri, ancak bir erkekte görmeyi kabul edebileceğim kalın kaşları ve çıkık elmacık kemikleri ile "haunting a person" eylemine can veren kalp çarpıntısı vardı yanımda.
Buruktum biraz, Teoman şarkıları gibiydi sevgilim, biraz edepsiz, bolca melankolik ve çokça hayran olunası.. Sanki normal birşeydi giyinirken, makyaj yaparken, dişimi fırçalarken onu düşünmek. Bu sabah, devam etse nasıl olurdu cevabını aldım sanki evrenden; yağmurlu ve onunla dolu.
Eğer eski bir hikayeyi durduk yere hatırlıyorsanız, biraz da inadına hayalperestlik varsa ruhunuzda, "Göndersene oğlum, hadi gönder, sıkıyorsa gönderme!" diye çıldırdığınız o işaret aniden gelmiştir, anlayın. Sınav kağıtları dağıtıldıktan sonra 3. soruyu bilmediğinizi fark edince sınavdan çıkamamak gibi bir ikilem.. Türkçesi : "İşaret diyordun, al sana."
Çokça zamanlar sadık kaldığım, tek çocukluğun getirdiği bencilliğe rağmen onca emek verdiğim, her şeyi geçtim, bildiğin aşık olduğum adamın kolları altında aileden olamayacak kadar yabancı bir suret görünce ne yaptım? "Yani sen de dinlemezsin dinlemezsin, bunu mu kabul edesin tuttu?!"
Tüm o rüyalar, yerli yersiz hatırlamalar, yanlışlıkla adını yazdığında bir türlü silememeler.. Demek hepsi bunun içindi. İçime mi doğmuştu? Yani.. Sayısal sonuçları içime doğsa daha mutlu olurdum.
Tarihim tekerrür ederken bu sefer biraz şanslıydım. Yine bir bilgisayar karşısında tamamını görüntüleyemediğim bir fotoğrafa bakıyordum ama en azından tek başıma mırıldanmadım o arabesk ezgileri. Doğal afet çantam bu sefer neyse ki yanımdaydı.
Gel gelelim kafamı da çok takmayayım diye ertesi güne bir kısa sınav, öncesine de bir proje teslimi yerleştirilmiş önceden. Ahah şakacı Evren..
19 Aralık 2011 Pazartesi
Sosyalleşme Curcunası : Her şeyi de bilmeyelim?
Bir haftadır tanıştığınız adamla tatilde yazlığa gitmeye benzedi artık bu iş.
Tüm gün birlikte olduğunuzu ve her ne hikmetse birbirinizin dibinden ayrılmadığınızı düşünün. Adamın diş fırçasının renginden ayakkabısının topuğuna; siyasi görüşünden futbol yorumlarına kadar her şeyini duyuyor, görüyor, okuyorsunuz.
Ne ego ama! Anlat babam anlat hiç bitmeyebilir. Kaynak sonsuz, profildeki yüzlerce arkadaş/follower da gariban iş gücü. Okusunlar, yorum yapsınlar..
"Bu sabah çok sıkıcı" "Ay şu ödev de bitmedi" "Aman da biz staj yapıyoruz, dünyada bir ilk" ...
Bu sosyal ağların bizi sosyalleştirmesi gerekmiyor muydu? Herkes sanki yanında bir şeyler paylaşacağı insanları bulamıyor da sanal dostlarından medet umuyor. Ayrıca her sabah 6'da kalkabiliyor insanoğlu, aynı şekilde 4'de yatan da oluyor. Okul da var hayatımızda, otobüste ayakta da kalıyoruz.. Yeni mi başımıza geliyor bunlar? Niye bu kadar şikayet ve huzursuzlanma?
Belki bir durup düşünürsek; bu huysuzluğu şöyle açık havada karşımıza alıp konuşamadığımız gerçek insanlara bağlayabiliriz mesela..
Tüm gün birlikte olduğunuzu ve her ne hikmetse birbirinizin dibinden ayrılmadığınızı düşünün. Adamın diş fırçasının renginden ayakkabısının topuğuna; siyasi görüşünden futbol yorumlarına kadar her şeyini duyuyor, görüyor, okuyorsunuz.
Ne ego ama! Anlat babam anlat hiç bitmeyebilir. Kaynak sonsuz, profildeki yüzlerce arkadaş/follower da gariban iş gücü. Okusunlar, yorum yapsınlar..
"Bu sabah çok sıkıcı" "Ay şu ödev de bitmedi" "Aman da biz staj yapıyoruz, dünyada bir ilk" ...
Bu sosyal ağların bizi sosyalleştirmesi gerekmiyor muydu? Herkes sanki yanında bir şeyler paylaşacağı insanları bulamıyor da sanal dostlarından medet umuyor. Ayrıca her sabah 6'da kalkabiliyor insanoğlu, aynı şekilde 4'de yatan da oluyor. Okul da var hayatımızda, otobüste ayakta da kalıyoruz.. Yeni mi başımıza geliyor bunlar? Niye bu kadar şikayet ve huzursuzlanma?
Belki bir durup düşünürsek; bu huysuzluğu şöyle açık havada karşımıza alıp konuşamadığımız gerçek insanlara bağlayabiliriz mesela..
18 Aralık 2011 Pazar
Bir gençlik trajedisi : Dahil miyiz, değil mi?
Aklımda farklı bir hikaye vardı ama günün sonunda insanların Emsaz üzerine yaptıkları konuşmaları ve fotoğraflarını görünce havası kaçtı biraz. Adam gazeteye çıkmış yahu, bir arkadaşım, ben de buralarda "geçmişe bakmamak lazım ekiki" yapacaktım az kalsın. Şimdi de hasetliğimi yazayım bari içimde kalmasın.
Yaş ilerledikçe yapılması gerekenler içimi kemiriyor. Organizasyonlara gitmek, organizasyonlarda görev almak, yeni insanlar tanımak ve nihayetinde bağlantılar kurmak. Olay o son eylemden ibaret. Başlarda biraz heves ediyor insan da bu topluluk, dernek vs işlerine, ilk yıllarda seni anlayacak birilerini bulamayınca "ne için uğraşacağım" diyorsun. Heh o cümleyi kurdun ya, seçimini yaptın demektir, geçmiş olsun. Bazı adamlar da birbirini buluyor ve sen beğen ya da beğenme o çok istediğin yerlere geliveriyor. Bir daha geçmiş olsun.
Eğer "yok benim kafada adam, ama ben bunları kendime uydururum, ya da bunlardan bir topluluk çıkarırım" diyorsan okulu bırak çünkü liderliğe soyundun. Bu adam da 20 yılda bir geliyor dünyaya, test ettim.
Hiçbiri değilim mi diyorsun? Okulu zamanında bitir, gidebiliyorsan dil kursu falan ayarla veya yurt dışında staj, master belki.. CV'ni hazırla, fotoğrafı yapıştır, haydi fabrikaya marş marş..
Yaş ilerledikçe yapılması gerekenler içimi kemiriyor. Organizasyonlara gitmek, organizasyonlarda görev almak, yeni insanlar tanımak ve nihayetinde bağlantılar kurmak. Olay o son eylemden ibaret. Başlarda biraz heves ediyor insan da bu topluluk, dernek vs işlerine, ilk yıllarda seni anlayacak birilerini bulamayınca "ne için uğraşacağım" diyorsun. Heh o cümleyi kurdun ya, seçimini yaptın demektir, geçmiş olsun. Bazı adamlar da birbirini buluyor ve sen beğen ya da beğenme o çok istediğin yerlere geliveriyor. Bir daha geçmiş olsun.
Eğer "yok benim kafada adam, ama ben bunları kendime uydururum, ya da bunlardan bir topluluk çıkarırım" diyorsan okulu bırak çünkü liderliğe soyundun. Bu adam da 20 yılda bir geliyor dünyaya, test ettim.
Hiçbiri değilim mi diyorsun? Okulu zamanında bitir, gidebiliyorsan dil kursu falan ayarla veya yurt dışında staj, master belki.. CV'ni hazırla, fotoğrafı yapıştır, haydi fabrikaya marş marş..
14 Aralık 2011 Çarşamba
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)