'Keşke''sözü şeytanı sevindirir,diye bir kaide var.Bu keşkeler,sadece bir özlemin ifadesi olarak dile getirilip bir itici güç,yeni bir oluşuma iten takat halinde ortaya çıkmıyor.
Bu geçmişe özlem de, kuru bir vah vah'tan ve keşke'den ibaret kalıyor.Bu da hoşgörünün ne olduğunu anlamamızdan ve hoş görmemizden.İçinde bulunduğumuz halden hep şikayetçiyiz onun için hoş görmüyoruz.içinde bulunduğumuz anlar,on sene sonra hasretle anacağımız anlar oluyor.Çünkü elli sene evvel de şikayetçiydi,ama şimdi hasretle anıyoruz.Dolayısıyla ''AN BU AN,DEM BU DEM''i çok iyi idrak etmek lazım.Bunun öğretisi de,galiba tasavvufunda öğrettiği hoşgörüden geçiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder