2004-2012

Eski fotoğraflarımızda nasıl çocuk göründüğümüze bakıyorum da.. Geleceği şekillendirmek için telaşımızın olmadığı zamanlara.

O kadar yoğun yaşadığımız için mi özlüyoruz daha şimdiden, yoksa daha mı az memnunuz hayatımızdan? Geriye dönebilsek değiştirir miydik yaşadıklarımızı?

Zamanı geriye akıtmak ister miydik, aslında en başta onu bilmiyorum. Nefes alışlarım değişti 4 yıl öncesini hatırlatan ilk yazıyı ve o fotoğrafı gördüğümde.

Güzel zamanların anısına, işte aklıma ilk gelenler:

-"Çantamı burda bıraksam? Sana güvenebilir miyim?";

-Her gün sabah akşam İsmail Yk işkencesi yapan, kendini Polat Alemdar zanneden servis şoförleri;

-Servisi yan yana olan iki aptal aşığın birbirlerini camdan görebilmek için sarfettiği muazzam çaba;

-Dönem ortasında ders programından bihaber olup girişteki panodan bakmak;

-Adını asla hatırlayamadığım ama ilkokuldan beri bilgisayar derslerinde oynadığım, bir nokta olarak kocaman canavarları yenmeye çalıştığım bilgisayar oyunu;

-Yıllığa her yazıyı koyamasan bile herkesi hatırlamak için bazen ne diller döktüğün write up.lar;

-Arkadaşlarımın beni, aynen aktarıyorum, 'basketbolcu öküzlerden' koruma çabalarının her seferinde başarısız oluşu;

-Cenaze evi, derslerde kapıyı çalan ağlama krizleri, teselli seansları;

-Okula girmeden alınan poğaçalar, paylaşılan börekler, gazeteler, dergiler;

-Bir hafta boyunca 'bu aşk fazla sana' diye gezmeler;

-14 Kasım 2006'da duvarımda yerini alan, özenle çizip boyadığım 'kalbim';

-Sevdiğin çocuğun dersi hangi kattaysa bi bahane bulup o kata gitmek;

-Keşfettiğin şarkıları herkesle paylaşma hevesi;

-Gitmeler, kalmalar, sadece müziğin teselli edebildiği ayrılıklar, yerinde saymalar;

-Kazanılan maçlar, kaçırılan maçlar;

-Sakatlanan sağ ayak, başka bir maçta alınan darbeyle ağza gelen yürek;

-Sınıftan toplanan paralarla alınan pastalar, derslerde kutlanan yeni yaşlar;

-Tören sıraları, okul gömleği giymemek için atılan bin takla;

-Tuvalete girerken bakımsız, çıkarken ahu olan kızlar;

-Basket maçlarında tezahürat için yıpratılan ses telleri;

-Ders dinlemek yerine bütün kağıdı muhabbetle doldurmak;

-Fotoğraf çekmek için var olduğu zannedilen beden dersleri;

-Basket topuna ayakla vurup arkadaşının yüzünü tam 12den isabet ettirmek, ardından gelen fırça;

-"Çocuklar biraz çıkar mısınız, telefonla görüşeceğim" diyen muhteşem öğretmenler;

-Öğretmenler demişken: "gut=good", gırnatacılara benzeyen geometrici, 'yıhyıh' barney kimyacı, sınıf annesi matematikçi, şirin baba coğrafyacı, 'kapı' gibi fizikçi, sinirleri alınmış din öğretmeni, din öğretmenin sinirlerinin verildiği müdür yardımcısı, idealist ingilizceci; tek derse onlarca 'evet' sığdıran ve otobüslerde kanatlanıp uçabilen biyolojici;

-Ders, tenefüs aldırmadan yapılan çizimler;

-Dondurucu soğuğa rağmen İstanbul'a, 39 derece ateşe rağmen Ankara'ya yapılan okul gezileri;

-Arkadaşlarının şakasıyla alışveriş merkezini bi baştan bi başa 10 saniye içinde elinde turuncu hırkayla koşmak;

-Üzerine yürüyen erkek fatmalar... falan filan.

Musa Amca yerinde duruyor mesela, bazen okula giderken görüyorum yolda. Hala, tenefüsleri olan kocaman kalpleri taşıyor.Öğretmenlerim, gözleri ışıl ışıl parlayan beyinlere şekil veriyor. Arkadaşlarım, hemen hemen hepsi yanımda. Sevgilim, o şimdi yok, şimdilik yok. Hayatıma girenlere bakıyorum, hepsinden memnunum ve hepsini seviyorum. (Bkz. Hayatın bir şeyler öğretebildiği insan profili. Burada sadece beni mutlu edenleri hayatıma kabul ederim diyor. Tabii ki sadece sevdiklerine izin vermiyor. #külliyenyalan )

Geriye dönüp tekrar şöyle bir bakıyorum... Başa sarmak istemiyorum zamanı. Kimler kaldı yanımda, neler neler uçup gitti elimden. Her şey yine aynı olsun istiyorum. Sanırım içinde olduğum, etrafımı sarıp sarmalayan "bu an"dan başka bir zamana özlem duymak; hayata yapılabilecek en büyük haksızlık. Geçmişe sadece hatalarınızla dalga geçmek, güzel anılarınızı taze tutmak için dönüp bakın lütfen :))