Biz kızlar kol kola yürüyoruz. Hep. Birimize çelme takıp düşürmeye kalkan biri olursa dikiyoruz gözlerimizi, baştan uzun uzun hoşlanmıyoruz ondan. Düşecek gibi olursa, yere kapaklanmadan yakalamaya çalışıyoruz. Bildiğimiz yoldan saptırmaya çalışırsa daha sıkı sarılıyoruz birbirimize. Sonrası malum: savaş alanı. Havada uçuşan, yaşanan yaşanamayan anılar; ortalık toz duman, göz gözü görmüyor. Peki ondan da sonra? Akşam toplantıları, teselliler, yatıya kalmalar, tavsiyeler, yaş pastalar, umutlar, paket paket yenen dondurmalar (bu A4 sorumlusuna gelsin), gözyaşları, girilmesi planlanan diyetler, nefret dolu cümleler... Birimiz yaralandı mı canı yanan sadece o olmuyor. Peki karşımızda kim mi var? Yine grup grup kızlar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder