Mavi balık üzerinde bir kız

-N'oldu yine gel bakayım..

-Ya..

-Hı, söyle...

Şikayet eder gibi olmamalı.. Ne zaman bu kadar zor oldu birine dert anlatmak.. Kadın şimdi mutfakta, ama onun hakkında konuşmaya korkuyorum mu ben? Bunun için suçluluk duymalı mıyım?

-Ya..

Ağlamayı kesmeliyim yoksa n'oldu diye sormaktan vazgeçecek..

-Ağlamadan anlat bakayım..

Bu adamı seviyorum.

- Kavga ettik yine..

- Kiminle?

Gülümsedi mi o?

-Annenle mi?

Başımı salladım, gülücüğü yayıldı. Odaya ışık doğdu.

-Ya, ben bir şey yapmadım ki.. Sadece odam dağınıktı.. Ben toplayacaktım onu. Ama o hemen fark etti, sonra da kızdı..

-Neden toplamadın peki?

- Unuttum.. Bir de kitap okuyordum, bitince toplayacaktım.. Kahvaltıdan sonra hemen kitap okuduğum için unutmuşum..

- Hadi topla bakalım şimdi..

-Topladım ki, zaten çok dağılmamıştı..

Of, işte şikayet anı gelip çattı.. Ona söylesem mi? Biraz kıvrandım, midem bulanacak gibiydi.

- Ama benimle konuşmuyor..

-Konuşmaz olur mu yahu? Konuşur.. Nerde şimdi, ne yapıyor?

- Mutfakta, bulaşık yıkıyor.. Yardım edeyim mi dedim, kabul etmedi.. Küstü bana..

- Hımm..

Biliyor! O da ters giden bir şey olduğunu biliyor.. Bana hak veriyor.. Değil mi?

- Neden hep böyle oluyor? Ufacık bir hata yapsam hemen küsüyor.. Sonra da barışmıyor..

Ya o da ne yapılacağını bilmiyorsa? Ama bilir, o hep bilir..

- Evet..

Çaresizliğimi kabul mü edecek?..

-Evet, bazen böyle olabilir. Ama o seni sever.. Git hadi şimdi biraz konuş, gönlünü al..

- O benim gönlümü almalı bence..

- Yok yavrum, sen git biraz konuş, özür dile, o yumuşar..

- Yanında gittim. Bana bakmıyor bile, korkuyorum..

- Bakar bakar.. Sen özrünü dile, konuşur o da seninle..

Arkamı döndüm, başım öne eğik miydi? Birden seslendi. Adımı söyledi.

- Gel bakayım buraya.

Ne oldu? Söylemeyi unuttuğu bir şey mi var?

Eğildi, öptü yanaklarımdan. İlk defa kendiliğinden öptü beni! Sevilmek böyle bir his miydi?.. Her şey sanki bir anda geçti! Güven mi verdi bana? Arkamı döndüm tekrar, mutfağa giden koridora baktım.

Hadi bakalım.. Of, yine aynı olay.. Hep bu şekilde olmasından nefret ediyorum.. Belki de çocuklar bu yüzden aileleriyle kavga etmemeliler. Sonra özür dilemesi zor oluyor çünkü.

Yıllar sonra, çocuk bir gün saçındaki beyazlara bakarken sevginin saklanamayacak kadar paylaşılabilir bir şey olduğunu fark etti. Sevgi belki de gerçekten bir insanı insan yapan tek şeydi.

Sevgiler.